Half zeven vanmorgen werd ik wakker in mijn woning op het landgoed waarvan ik gisteren al verslag had uitgebracht. De gastheer, dat heb ik gisteren niet vermeld, heeft 2800 ha grond wat voornamelijk uit bossen bestaat. Ook heeft hij een goede vriend in Nederland wonen en nog wel in Eindhoven, zijn voornaam is Rene en zijn achternaam geen van Kemenade.
Hij had alles voor mij geregeld om kwart voor acht, ik had aangekondigd dat ik dan ongeveer wilde vertrekken, kwam er een jonge man uit het dorp met vers brood, jam en koffie als ontbijt op de kamer. De gastheer was in geen velden of wegen te bekennen en heb ik hem ook niet kunnen bedanken waarschijnlijk lag hij nog op bed. Mijn uiteindelijke vertrek was pas om 9 uur omdat ik mijn routeboekje nergens kon vinden en dan heb je echt een handicap omdat de route over van allerlei kleine wegen loopt. Na twee keer al mijn tassen uitgeladen te hebben vonden wij het tenslotte tussen het bed en de matras wat ik als een geschenk uit de hemel ervoer. Een verlate start dus.
Ik had het geluk dat het een vlakke etappe zou worden zodat ik met de middag toch wel mijn kilometers gemaakt had. Zeker omdat ik vrijwel de gehele dag wind in de rug had .
Ik heb vrijwel de gehele dag gereden door dennenbossen welke in een zeer slechte conditie waren. Volgens mij beïnvloed door de zoute zeewind, ik reed namelijk op een bepaald moment maar 12 km vanaf de zee. Dit werd in de loop van de dag bevestigd omdat hoe verder dat ik van de kust afging hoe beter en gezonder de bossen werden.
Toen ik Landiras gepasseerd had en richting Cadillac ging veranderde het saaie vlakke beboste landschap in een heuvelig wijngebied onder de rook van St-Emilion, een bekende wijnstreek rechts van Bordeaux.
Juist toen ik de Garonne overstak in Cadillac begon het te regenen en besloot ik maar te stoppen, ik had namelijk genoeg km gemaakt. Wat mij opviel was dat Cadillac niet zomaar een stad was maar een historisch stadje aan de Garonne omringd door een stadsmuur met enkele middeleeuwse huizen en een weelderig versierd kasteel. Maar ook een geweldig mooie stadskerk en niet et vergeten de stadspoort die aangelegd is in de muur.
Het voormalige pelgrims hóspital St. Leonard werd door één van de hertogen vervangen door het hospice Ste. Catrine, in het Quartier St. Jacques Dit is nu een psychiatrische kliniek. Met de nalatenschap van de hertog wordt het oude gebruik in ere gehouden, dat 4 tot 6 pelgrims kunnen overnachten in twee originele benedencellen, met bed en brood en de deur op slot. Er is een bedevaart reglement wat je bij binnenkomst moet tekenen en ziet er als volgt uit:
- Wij heten u van harte welkom in het Centre Hospitaler van Cadillac, in het kader van de al eeuwenoude traditie van gastvrijheid van de bedevaartgangers van Saint-Jacques.
- De kamer, d.w.z. De “cel” die u straks mag betrekken voor een nacht, heeft een eenvoudig comfort, aan de ene kant om de originele architectuur te handhaven, aan de andere kant omdat eenvoud traditiegetrouw bij de ontvangst van de bedevaartgangers hoort.
- Bij aankomst zult u een koude maaltijd en een ontbijt in uw cel vinden.
- Naast uw cel heeft u de beschikking over een W.C. En een wastafel
- De conciërge van het Centre Hospitalier zal u een sleutel geven.
- In deze ruimte vindt u een bel, welke in geval van nood tijdens de nacht te gebruiken is.<
- Wij danken u bij voorbaat de onderstaande regels in acht te nemen tijdens uw verblijf in de cel:
- Bij aankomst dient u een legitimatiebewijs af te geven aan de conciërge (dit document zal u de volgende dag bij het vertrek tegen inlevering van de sleutels worden teruggegeven)
- Uit veiligheid en vanwege hygiëne is roken niet toegestaan in de cel.
- Vanwege de traditionele historische religieuze achtergrond van dit onderkomen, wordt u verzocht de cel niet met meer dan één persoon te gebruiken.
- U wordt verzocht zo min mogelijk heen en weer te lopen om de rust voor de ziekenhuis patiënten te bewaren.
- Wij wensen u een prettige nacht en wij hopen dat u een fijne herinnering zult hebben aan uw verblijf bij ons.
Tot zover mijn nachtje “cel”. Ik heb mij op mijn manier gewapend in de mogelijke eenzaamheid en heb een kwart liter whisky ingekocht om in ieder geval niet het risico te lopen dat ik niet zou kunnen slapen.
Mijn cel is simpel en alles is wit geschilderd, ronde gewelven een deur van nauwelijks 1,50 meter hoog met een luikje in het midden, een ziekenhuis bed met licht gele frisse lakens en kussensloop en verder hangt er een speciale reuk die ik niet kan omschrijven. Mijn fiets past ook net binnen zodat al die duisteren figuren die buiten ronddwalen deze met rust laten.
Morgen verder, morgen de wijnstreek van St.-Emilion in het zal mij benieuwen………………..
Dagafstand 134,48 km
Gemiddelde snelheid 20,67 km/uur
Maximum snelheid 42,70 km/uur
Daghoogte 337 meter
Laatste reacties